"Elke keer als ik een bevooroordeeld persoon tegenkwam, zag ik hen als het probleem en niet mij. Ik weet dat ik het geluk heb dat ik het zo zie, en andere mensen met verschillende achtergronden en etniciteiten misschien niet. Dat is nog steeds een probleem in Australië waar we allemaal aan moeten werken."

Je bent geboren in een vluchtelingenkamp in Nairobi, Kenia en verhuisde in 2007 naar Australië. Hoe oud was je toen je naar Australië kwam?

Ik was pas zes toen ik naar Australië verhuisde!

Wat herinner je je van je tijd in Kenia?

Het grootste deel van mijn jeugd speelde zich toen af in het vluchtelingenkamp Kakuma en daarna verhuisden we naar een stadsleven in Nairobi. Hoewel ik nog jong was, herinner ik me dat ik zoveel plezier had in Kakuma. Gelukkig waren de families die voor de oorlog waren gevlucht al in Kakuma gevestigd tegen de tijd dat ik werd geboren. Ik had het geluk om in een mooi huis te wonen en naar school te gaan. Voor mij was dat de norm. Elke herinnering die ik daar heb is een gelukkige.

Toen ik opgroeide, besefte ik hoe hard mijn moeder werkte om dat leven voor ons allemaal aangenaam te maken. Ze zorgde voor mijn drie broers en zussen, twee neven en haar drie jongste broers en zussen, die toen allemaal tieners waren. Haar harde werk heeft zijn vruchten afgeworpen, want we hebben hier allemaal een geweldige opleiding en leven gehad. Ook al kon ze alleen mijn broers en zussen en mij meenemen naar Australië, toch werkte ze hard om onze familie thuis in Nairobi onderwijs en een leven te geven. Dat heeft haar tot een enorme invloed in mijn leven gemaakt. Ze heeft me laten zien wat het betekent om onbaatzuchtig te zijn en te zorgen voor mijn dierbaren in mijn leven. Ik doe nu elke dag mijn best om een aantal van haar principes in mijn leven toe te passen.

Wat herinner je je van je eerste indruk van Australië door je jongere ogen?

Eerlijk gezegd weten veel gezinnen pas op het laatste moment waar ze naartoe gaan. Wat gek is om daar nu aan te denken. Ik dacht dat ik naar de Verenigde Staten ging hahaha. Ik keek heel veel Hollywoodfilms en hield van de cultuur die ik zag in de muziekvideo's, dus ik was er helemaal klaar voor om in een Hollywooddroom te leven LOL. Ik denk niet dat ik mijn eerste indruk van Australië nog goed kan herinneren. Ik was gewoon blij dat ik ergens was waar ik me veilig voelde.

Ik herinner me dat de cultuur op de basisschool zo anders was. In Nairobi moest je perfect verzorgd zijn en veel respect hebben voor je leraren. We waren nog kinderen, maar op school gedroeg iedereen zich op zijn best, vooral als er volwassenen in de buurt waren. Het was dus vreemd om te zien hoe kinderen hun emoties zo vrij konden uiten in het bijzijn van volwassenen, vooral als ze driftbuien hadden in de klas. Ik dacht dan: waar ben ik in godsnaam?

Ik werd heel stil toen ik voor het eerst naar de basisschool in Australië ging, omdat het zo anders was dan wat ik kende. Toen ik aan alles gewend raakte, had ik zoveel plezier. Ik hield van de rebellie! Het dragen van rugzakken met prinsessenthema's en het stylen van mijn schooluniform zoals ik wilde, vond ik het coolste wat er was. Ik denk dat toen mijn obsessie voor mode begon. En omdat ik niet veel praatte, moest ik iedereen laten weten dat ik de coolste was door altijd het best gekleed te zijn.

Hoe vond je het om je aan te passen aan het leven in Australië?

In het begin voelde ik me niet op mijn plek. De ouders van mijn vrienden waren erg gastvrij toen ik hier kwam wonen en ik had geweldige buren. Ik hield ervan hoe rustig en vriendelijk de mensen waren die ik leerde kennen. Ik voelde me vooral niet op mijn plaats toen ik uit mijn gemeenschap stapte, omdat ik niet gewend was om bij mensen te zijn die er niet uitzagen zoals ik en niet hetzelfde culturele gedrag vertoonden.

We woonden vlakbij een islamitische school en ik maakte daar vrienden die ik ontmoette in het plaatselijke park. Het maakte het wat gemakkelijker om vrienden te maken met kinderen die dezelfde cultuur en gewoonten deelden. Sommigen van hen waren ook vluchtelingen, dus dat maakte ons nog hechter. Mijn moeder spreekt Arabisch en dat moet ervoor gezorgd hebben dat ik me voor hen beter thuis voelde.

Daarna bracht ik het grootste deel van mijn tienerjaren door in de buurt van Fremantle! Dat was het beste ooit. De gemeenschap daar was geweldig. Ik heb er geweldige vriendschappen gesloten die ik tot op de dag van vandaag koester. Ik was vrij sociaal op de middelbare school, dus ik ontmoette een aantal geweldige mensen en had het geluk dat ik een geweldige middelbare schoolopleiding kreeg. Ik denk dat de mensen om me heen een grote invloed hadden op hoe ik me aanpaste aan het leven in Australië. Elke keer als ik een vervelend bevooroordeeld persoon tegenkwam, was dat niet de norm voor mij - ik zag hen als het probleem en niet mij. Ik weet dat ik geluk heb dat ik het zo zie, en andere mensen met verschillende achtergronden en etniciteiten misschien niet. Dat is nog steeds een probleem in Australië waar we allemaal aan moeten werken.

Ik kan me voorstellen dat jullie een heel hechte familie zijn na zo'n grote verhuizing samen. Hoe hecht en belangrijk is jullie gezinsleven? Wat hebben jij en je gezin meegebracht aan mooie of speciale culturele elementen van het leven in Kenia?

Mijn familie is mijn leven! We hebben alles samen meegemaakt en we zijn ook een jong gezin, dus we wonen nog steeds samen. We zijn allemaal heel hecht en zorgen altijd voor elkaar. Dat is iets wat ik nooit als vanzelfsprekend zal beschouwen. Behalve met onze normen en waarden en de Zuid-Sudanese cultuur zijn we niet met veel dingen naar Australië gekomen. Mijn favoriete tastbare bezit is ons familiealbum. Alle foto's van ons leven in Kenia en Zuid-Sudan, foto's van onze andere familieleden, ons huis en al het andere. Als ik door het album blader, komen er zoveel mooie herinneringen boven die een speciaal plekje in mijn hart hebben.

Je studeert economie en internationale betrekkingen aan de UNI terwijl je ook in de federale politiek werkt. Heeft je persoonlijke ervaring geleid tot je werk op deze gebieden?

Ja, zeker weten. Toen ik opgroeide, begreep ik heel goed hoe de politiek het dagelijks leven kan beïnvloeden. Of het nu gaat om wegen, onderwijs of gezondheid. Politiek kan alles beïnvloeden. Ik zag hoe corrupte politiek leidde tot oorlog en mensen die op de vlucht sloegen.

Op de middelbare school wist ik dat de overheid invloed had op het curriculum dat we leerden en de basisfaciliteiten waar we toegang toe hadden. Waarom hadden we niet meer psychologen op school? Waarom verstrekten scholen geen sanitaire producten? Waarom zijn de vakken die we kunnen volgen zo beperkt? Hoe meer ik leerde over hoe het politieke systeem van Australië werkte, hoe meer ik me realiseerde dat ik me kon uitspreken over kwesties omdat ik wist dat de regering, of het nu de lokale overheid, de deelstaat of de federale overheid was, iets kon veranderen. Of ze nu wilden of niet, ik zou op zijn minst om een antwoord vragen.

 

Wat zou je graag zien veranderen aan het Australische vluchtelingenbeleid? Grote vraag.

Dat is zeker een grote vraag waar ik nog steeds geen antwoord op heb! Ik denk hier altijd over na. Ik denk dat we gewoon een regering moeten hebben die sterke humanitaire waarden heeft. Het is belangrijk om te begrijpen dat vluchtelingen niet uit vrije wil vluchten. Ze vluchten voor oorlog, honger en de slechtst mogelijke omstandigheden.

Ze zijn hier niet om banen te stelen of iemand kwaad te doen. Daar denken ze zelfs niet aan. Ze willen gewoon veiligheid voor hun families. Het is zo belangrijk om te begrijpen dat niemand zomaar bereid is om zijn huis, gemeenschap, cultuur, waardigheid en alles wat hij kent achter te laten; hij is op zoek naar veiligheid. Voor een goed vluchtelingenbeleid moeten we eerst de manier veranderen waarop we tegen vluchtelingen aankijken. We moeten zorgen voor beter onderwijs en meer middelen over immigratie. Als we bijvoorbeeld op de middelbare school leren over de wereldoorlog, moeten we ook bespreken hoe mensen in de eerste en tweede oorlog ook vluchtelingen waren, zij moesten ook hun huis ontvluchten. Ik heb het gevoel dat dat deel van de geschiedenis niet genoeg besproken wordt. Een sociale verandering in onze perceptie zou ons een beter vluchtelingenbeleid kunnen geven. Natuurlijk is veiligheidsbeleid belangrijk, dus inkoop op overheidsafdelingen is ook een enorme factor. Als we op dit departement meer diversiteit hebben, zal het beleid verschillende perspectieven weerspiegelen en zullen de resultaten beter zijn.

 

Wat zijn je ambities na je studie?

Ik heb altijd al diplomaat willen worden!

Heb je mentoren in je leven of werk?

Ik kijk niet per se tegen iemand op of neer. Ik denk dat ik daardoor van iedereen kan leren! Technisch gezien heb ik dus mentoren om me heen. Mensen van het werk, mijn vrienden en familie zijn duidelijk van grote invloed op mijn leven en ik kijk naar hen voor advies. Soms vind ik het ook leuk om gewoon geen advies aan te nemen en te zien wat er gebeurt in de situaties waarin ik mezelf breng LOL. Ik ben niet echt bang om fouten te maken, ze zijn leuk en het is goed om ervan te leren.

Iets wat ik in de loop der tijd echt heb gewaardeerd, is de relatie die ik heb opgebouwd met mijn agenten. Mijn VIVS-agenten hebben me zowat zien opgroeien en ik kijk naar hen voor begeleiding. Ik weet nog hoe geweldig ik onze ontwikkelingstraining vond. We deden runwayworkshops, ons eigen haar en make-up, styling, yoga en soms zelfs wat acteerwerk. Ik ben nog steeds bevriend met een aantal meiden die ik bij die workshop heb ontmoet en het was zo fijn om elkaars gezichten te onthouden bij castings en shows zodat we ons niet zo opgelaten voelden. De vaardigheden die we in onze workshops hebben geleerd, hebben me een heel eind op weg geholpen.

Wat is het beste advies dat je hebt gekregen of een persoonlijk mantra waar je naar leeft?

Ik maak geen grapje, mijn naam! In mijn taal, Nuer, wordt "Shudia" uitgesproken als "Chu-dier", wat in het Engels "don't worry" betekent. Omdat mijn naam heel westers wordt uitgesproken, heb ik er nooit over nagedacht tot ik een keer echt gestrest was over mijn studie, dus ik haalde diep adem en zei "chu-dier". Toen drong het tot me door, dat is letterlijk mijn naam. LOL. Over het algemeen maak ik me eigenlijk over weinig zorgen. Angst is normaal en komt hier en daar voor, ik ben geen supermens, maar ik herinner mezelf er snel aan dat alles goed komt en dat is zeker iets waar ik dagelijks naar leef.

 

We volgen je Insta (@shudia__ ) al sinds we elkaar ontmoetten op de dag van de shoot en je liefde voor muziek en mode is ons opgevallen. Wat staat er op dit moment op je afspeellijst?

Moeilijkste vraag! Aangezien de zomer voor de deur staat, schakelt mijn afspeellijst meestal over op iets chillers. "Blessed" van Buju Banton staat zeker op repeat.

Wat heb je geleerd over de mode-industrie sinds je 6 jaar geleden als model begon?

Zoveel! Ik weet dat het nu aan het veranderen is. Ik weet nog dat ik het zo moeilijk had toen er nog geen donkere achtergrond was op de set en er gewoon te weinig diversiteit was voor en achter de schermen. Gaandeweg heb ik geleerd dat je persoonlijkheid en vriendelijkheid je goed van pas komen en een goede basis leggen voor een lange weg in de industrie.

Ik ben gevestigd in Perth, waar de markt een stuk rustiger is dan in Sydney of Melbourne. Het is hier een kleine en hechte bedrijfstak waar iedereen elkaar goed kent, dus mond-tot-mondreclame (goed of slecht) doet de ronde. Het is heel belangrijk dat je goed kunt opschieten met de mensen met wie je werkt en altijd respect toont, zoals op elke werkplek.

Vroeger was ik een groot 'ja'-persoon, maar nu, of ik nu werk kwijtraak of niet, is het echt hoe ik me kan afstemmen op de ontwerpers en merken waarmee ik werk. Ik werk graag met creatieven die ik echt kan waarderen om hun talent en werk. Vroeger voelde het alsof modellen slechts een rekwisiet waren. Nu kun je bij elke shoot zien of een model op de set wilde zijn of niet. Ik zie modellenwerk niet meer als gewoon "werk" en ik doe mijn best om goed met het team samen te werken zodat we iets kunnen creëren waar we allemaal trots op zijn, het is altijd een teamprestatie.

Als model hoort het bij je werk om goed voor jezelf te zorgen, wat is je wellnessregime?

Mijn huidverzorgingsroutine is alles voor mij! Ik investeer er veel tijd en energie in haha. Ik ben niet zo'n fan van fastfood of iets dergelijks, dus het is makkelijk voor me om gezond te eten. Het is ook fijn om een moeder te hebben die geweldig kan koken. Ik kijk altijd uit naar het avondeten! Wat fitness betreft... Ik heb het laten kletsen! Dat is iets waar ik nog steeds aan werk. Ik hou van yoga als ik er tijd voor heb. Gelukkig houd ik van lange wandelingen, dus dat is iets wat ik zeker in mijn dag stop.

Je ziet er zo geweldig uit in de It's Now Cool-zwemkleding die we tijdens de campagne hebben gefotografeerd, wat was je favoriete stuk?

Dit was al sinds mijn 15e een droombaan voor mij! Ik vond het geweldig om geboekt te worden voor Its Now Cool en te shooten met Josie Clough!

Favoriete stuk - dit is een moeilijke, ik denk nog steeds niet dat ik het weet! Oké, als ik er dan toch één moet kiezen, voelde ik me de heetste persoon op het strand met de Duo string set!

Waar kijk jij naar uit deze zomer?

Ik kan letterlijk niet wachten om op maandag naar het strand te gaan, speakers check! zonnebrand check! Emmerhoed check! Nieuw boek check! En de hipste zwemkleding check! Dat is ALLES waar ik aan kan denken...Oh, en dagfeestjes!